Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
*** Ήταν 4 Ιουλίου 2004
όταν το αντιπροσωπευτικό μας συκρότημα ολοκλήρωνε τη μεγαλύτερη έκπληξη
που έχει συμβεί στην ήπειρό μας,
κατακτώντας το «EURO» και αφήνοντας σύξυλη την Υφήλιο.
Εκείνη η μέρα, εκείνο το αθλητικό θαύμα, ήταν «Ο Ορισμός τής Χρυσής Ευκαιρίας»,
καθώς οι παγκόσμιοι προβολείς ήταν πλέον στραμμένοι στη χώρα μας
και οι γαλανόλευκες μετοχές εγνώριζαν πρωτοφανές «limit-up»
στο εκστασιασμένο Ποδοσφαιρικό Χρηματιστήριο.
Όμως, η «Ελλάδα-Μήδεια» και η (παρα)κρατική «Καθ’ ημάς Ανατολή»
δεν είχαν την ελάχιστη διάθεση να παρέδιδαν τα παγιωμένα σκήπτρα τους,
και έτσι -σε σύντομο χρονικό διάστημα-
το «Έπος τής Πορτογαλίας» αποδεικνυόταν η κορυφή ενός ιλιγγιώδους «roller-coaster».
Τώρα, ερχόταν (ξανά) η «Ώρα τού Κατήφορου»,
ο οποίος είχε υποστεί μία οδυνηρή ανάπαυλα και εδίψαγε για την εκδίκησή του.
Το 2004 ήταν χρονιά πένθους για την «Παράγκα»,
αφού το σύστημά της υπέστη δύο εκκωφαντικές ήττες:
από τη μία,
το φαταουλικό σωματείο
-που από τα τέλη τής δεκαετίας τού ’80 ενσαρκώνει την τεταρτοκοσμική Νεολληνική Μπανανία-
είχε χάσει το σικέ σερί του μετά από επτά χρόνια,
από την άλλη,
η Ελλάδα επετύγχανε ανεπανάληπτο θρίαμβο,
ούσα στελεχωμένη από εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές
που εντός των συνόρων υφίσταντο εγκληματικές αδικίες
και μετατρέπονταν σε βορά για τα εκάστοτε εντεταλμένα όργανα.
Ως εκ τούτων, από την επόμενη σεζόν κιόλας,
επανήλθε δριμύτερη η «Κανονικότητα τής Γραικύλικης Σήψης».
Μέχρι το 2010 που έσπασε το δεύτερο σικέ σερί τού φαταουλικού σωματείου,
οδεύανε ολοταχώς προς εξάντληση
τα όποια πλεονάσματα λίπους είχαν -οικονομικώς κι αγωνιστικώς- οι βασικοί ανταγωνιστές του·
απολύτως αναμενόμενα, λοιπόν,
και ο έμψυχος ανεφοδιασμός τής Εθνικής Ομάδας σύντομα θα γινόταν άκρως προβληματικός.
Το 2012 είναι η τελευταία συμμετοχή της σε τελικά «Euro»,
το 2014 είναι η τελευταία συμμετοχή της σε τελικά «Μουντιάλ»,
το αποκορύφωμα τής κατάντιας είναι
ότι εκδιώκεται από τον πάγκο ο τεράστιος Φερνάντο Σάντος,
παρ’ ότι ήταν -και συνεχίζει να είναι μέχρι σήμερα-
ο μοναδικός προπονητής που κατέφερε να οδηγήσει την ομάδα
στη φάση των «16» σε Παγκόσμιο Κύπελλο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Το τρίτο σικέ σερί τού φαταουλικού σωματείου λαμβάνει τέλος το 2018
και ενώ η περιβόητη «Παράγκα» έχει εξελιχθεί σε «Εγκληματική Οργάνωση».
Το σκάνδαλο «Κοριόπολις» αναδεικνύεται στις λιγοστές γενναίες δημοσιογραφικές εκπομπές,
τερατώδεις απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες έρχονται στη δημοσιότητα,
οι βασικοί ένοχοι -ως είθισται- αθωώνονται πανηγυρικώς
ή δραπετεύουν από την πληρωμή των πράξεών τους
χρησιμοποιώντας τα «Παραθυράκια τού Νόμου»,
το φαταουλικό σωματείο κομπάζει ακατασχέτως για την ποταπή κυριαρχία του,
δύο επταετίες και μία πενταετία -ήτοι, 19 πρωταθλήματα σε 21 χρόνια-
είναι το δήθεν λαμπρό επίτευγμα που προκαλεί αηδία στη Φίλαθλη Ελλάδα
(ιδιαιτέρως οι δύο 7ετίες έρχονται να σημειολογήσουν ευθέως
στην -αντίστοιχης χρονικής διάρκειας- Χούντα,
που επέβαλαν στην πατρίδα μας οι ψυχανώμαλοι νοσταλγοί τού Χίτλερ).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά,
η Ουσία είναι ότι το Ελληνικό Ποδόσφαιρο -όπως και εν γένει η Ελληνική Κοινωνία-
έχει μείνει πολύ πίσω εν συγκρίσει με το υπάρχον ταλέντο.
Για ποιες επιτυχίες μιλάμε;
Για τις περιστασιακές επιτυχίες που κατόπιν αποδεικνύονται πυροτεχνήματα;
Ναι, κάποια από αυτά τα «πυροτεχνήματα» μένουν για περισσότερη ώρα στον ουρανό,
ναι, υπάρχουν και ελάχιστα «πυροτεχνήματα» που μένουν για πάντα στον ουρανό
(όρα, κατάκτηση τού «Euro 2004»),
όμως απουσιάζουν η Συνέχεια και η Συνέπεια.
Σαπίλα παντού.
Καιροσκοπισμός παντού.
Διαφθορά παντού.
Ποδοσφαιρικοί παράγοντες που -σε μία δυστοπική παρήχηση τής ιδιότητάς τους-
παράγουν Ψέμα, Ατιμία, Αμορφωσιά, Μισαλλοδοξία, Εγκληματικότητα.
Ποδοσφαιρικοί παράγοντες που χρησιμοποιούν την Πλέμπα
ως προσωπική ασπίδα προστασίας τους και ως άμισθο στρατό τους.
Ποδοσφαιρικοί παράγοντες που πρεσβεύουν την Καθυστερίλα
και διασπείρουν αφειδώς την απόπατη αισθητική τους.
Ποδοσφαιρικοί παράγοντες που έχουν πλήρη ασυλία για τα ανομήματά τους
και συναγελάζονται -με το (αμφίδρομο) αζημίωτο, βεβαίως-
με τούς ουκ ολίγους επίορκους δημόσιους λειτουργούς
(πολιτικοί, δικαστές, αστυνομικοί, όλοι στο «κόλπο»,
όλοι τους επίλεκτα στελέχη στην ημεδαπή «Θεσμική Μαφία»).
…
Ελλάδα-Καζακστάν 5-0!
ΘΡΙΑΜΒΟΣ.
Και λοιπόν;
ΘΡΙΑΜΒΟΣ.
Όντως, μόνο αυτή η λέξη δύναται να εκφράσει τη χθεσινή νίκη-πρόκριση τής Εθνικής,
που φέρνει την Ελλάδα ένα βήμα από την τελική φάση τού εφετινού «Euro».
Και λοιπόν;
Είναι απολύτως φυσιολογικό να χαιρόμαστε, αλλά για τι ακριβώς χαιρόμαστε;
Προσωπικώς, σκοτεινιάζω με τη σκέψη ότι,
κάθε φορά που διαπρέπουμε στο Εξωτερικό,
πρέπει να ετοιμαζόμαστε για τον επόμενο καταποντισμό στο Εσωτερικό.
Εδώ δεν μάς ήταν αρκετό το Θαύμα, θα μάς είναι αρκετός ο Θρίαμβος;
…
Η «Ελλάδα-Μήδεια».
Ο γραικύλος Νεοέλληνας αναμασά χαχανίζοντας το τσιτάτο «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.»,
διότι επί τής ουσίας είναι βολεμένος με ετούτον τον αιμομεικτικόν κανιβαλισμό.
Και για να το πάμε ακόμη πιο βαθιά το θέμα
(φτάνοντας σε άδηλα και ανομολόγητα υπ-ανθρώπινα ’σώψυχα),
ο γραικύλος Νεοέλληνας, αυτό το «Σκουπίδι τής Αναπαραγωγής»,
ακριβώς επειδή ξέρει ότι είναι ακατάλληλος ως γονέας,
μισεί τα ίδια του τα παιδιά διότι είναι τα πλάσματα που τού τονίζουν την ανεπάρκειά του.
Σού τρώνε το παιδί κι εσύ χαχανίζεις;
Σού τρώνε το παιδί κι εσύ αναμασάς τσιτάτα που μιλάνε για τον θάνατο τού παιδιού σου;
Νεοέλληνα, είσαι σάπιος μέχρι το μεδούλι.
Επιμύθιο:
Η φράση «Μιας πεντάρας νιάτα»
-η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έγινε θεατρικό έργο, ταινία και τραγούδι το 1967-
είθισται να χρησιμοποιείται με αρνητικό συναισθηματικό φορτίο,
καθώς εκφράζει ποικιλότροπες αλγεινές συνειδητοποιήσεις
για την υπέροχη ηλικιακή περίοδο που λέγεται «Νιότη».
Η Νιότη που μάς αφήνει με το παράπονο ότι περνάει χωρίς να το καταλάβουμε,
η Νιότη που είναι φτωχή μέσα στον πλούτο της και πλούσια μέσα στη φτώχια της,
η Νιότη που μάς δημιουργεί απογειωτικές αυταπάτες και ψευδαισθήσεις
αλλά είναι η ηθική αυτουργός των συντριβών που υφιστάμεθα στην Προσγείωση,
η Νιότη που οδηγεί τον Κώστα Βάρναλη να μάς αφήνει ως παρακαταθήκη
έναν στίχο που ανάγεται αυτοδικαίως σε κοινωνική ηθογραφία:
«Αχ, πού ’σαι, Νιότη, που ’λεγες, πως θα γινόμουν άλλος.».
Η «Αυτού Ματαιότης» η Νεότης.
Μιας πεντάρας νιάτα, ή αλλιώς «Ελλάδα-Καζακστάν 5-0».
Σε αμιγώς ποδοσφαιρικό επίπεδο,
εχθές το βράδυ η Εθνική Ελλάδος ήταν χάρμα ιδέσθαι.
Σε αμιγώς κοινωνικό επίπεδο,
εχθές το βράδυ εμάθαμε ποια είναι τα επόμενα παιδιά που θα φάει η Ελλάδα.
Καθείς με το επίπεδό του…
Συμπληρωματική Σημείωση:
Η Πατρίδα-Ελλάδα αξίζει την Αιώνια Ζωή!
Το Κράτος-Ελλάδα αξίζει τη Θανατική Ποινή.
ΤΕΛΟΣ.
Ο Αθλητάμπουρας
