Του Περικλή Χαλάτση
Οι φίλοι μας -δεν ξέρω αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω οικολόγους η προοδευτικούς- μας ρωτάνε:
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
« Να αγοράσω ηλεκτρικό αυτοκίνητο η θα την πατήσω…»
Η απάντηση που θα έδινε ένας καλός πωλητής αυτοκινήτων είναι:
« Φυσικά η απόκτηση ενός καλού ηλεκτρικού αυτοκινήτου είναι η ιδανική αγορά. Πρώτον γιατί δεν μολύνεται το περιβάλλον και δεύτερον για μπορεί να κάνεις 100 χιλιόμετρα με κόστος κάτω από τα πέντε ευρώ».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Η απάντηση που δίνουμε στους φίλους μας είναι:
«Ακόμη είμαστε στο αρχικό στάδιο και έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας για να πούμε ότι δεν θα αγανακτήσουμε αν θελήσουμε να κάνουμε ένα μακρινό ταξίδι»
Όσο κινούμαστε στους αυτοκινητόδρομους προς Θεσσαλονίκη η προς Ιωάννινα υπάρχουν σταθμοί φόρτισης αρκεί να μην πέσουν ταυτόχρονα τρία ηλεκτρικά αυτοκίνητα στον ίδιο σταθμό. Εκεί για εναν ταξιδιπώτη θα είναι καταστροφή.
Αν βγούμε από τους αυτοκινητόδρομους και θελήσουμε να πάμε για παράδειγμα σε κάποιο ορεινό χωριό έξω από τα Τρίκαλα η τολμήσουμε να φτάσουμε με ηλεκτρικό αυτοκίνητο στη Φλώρινα , τι γίνεται;
Εδώ απλά γελάμε…
Αλλά και ως προς το κόστος μετακίνησης δεν είναι τόσο ρόδινα όσο κάποιοι θέλουν να πιστεύουν. Γιατί αυξάνεται κατακόρυφα η τιμή αν θέλεις να φορτίσεις το αυτοκίνητο σε 35 λεπτά και όχι σε 4 ώρες.
Φυσικά ποιο οικονομική η μετακίνηση έρχεται όταν φορτίζεις το αυτοκίνητό σου στο γκαράζ του σπιτιού σου, με τον δικό σου φορτιστή και κάνοντας προγραμματισμό ώστε η φόρτιση να ξεκινήσει με τη νυκτερινή χρέωση που είναι φθηνότερη. Αλλά πόσοι Έλληνες έχουν αυτό το προνόμιο.
Ας αφήσουμε όμως τα τολμηρά ταξίδια και ας περιοριστούμε στην Αττική. Έχοντας ένα BYD σταματήσαμε σε δύο σούπερ μάρκετ, σε δυο διαφορετικούς σταθμούς σε δύο διαφορετικές περιοχές. Στο ένα σούπερ μάρκετ στη θέση για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ήταν σταθμευμένο ένα Ι.Χ της περασμένης δεκαετίας και στη διπλανή θέση (ήταν θέση για εγκύους) είχε σταθμεύσει ένας βιαστικός κύριος.
Αναζητώντας με αγωνία ένα φορτιστή – βλέποντας τον δείκτη να γράφει 15%- χαρήκαμε αλλά για λίγο. Στο δεύτερο σημείο που μας υποδείκνυε η εφαρμογή στο κινητό μας τηλέφωνο, εντοπίσαμε δύο εξωτερικούς φορτιστές ( στην περιοχή του Αλίμου) αλλά δυστυχώς ήταν εκτός λειτουργίας. Φωνάξαμε τον υπεύθυνο του καταστήματος ο οποίος απόρησε. Μέχρι χθες -μας είπε- δούλευαν και οι δύο κανονικά. Φυσικά λύση στο πρόβλημά μας δεν βρήκαμε και συνεχίσαμε να αναζητούμε φορτιστή παίζοντας κορώνα γράμματα με την αυτονομία του οχήματός μας.
Κάνουμε μια παρένθεση. Σε μια από τις τελευταίες παρουσιάσεις καινούργιου ηλεκτρικού μοντέλου αυτοκινήτου στη Γερμανία, στην ελεύθερη ώρα μας θελήσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην νπόλη. Βρήκαμε ένα υπόγειο πάρκινγκ. Δεν υπήρχε ούτε μια ελεύθερη θέση για αυτοκίνητο με κινητήρα εσωτερικής καύσης. Όλες οι θέσεις ήταν μόνο για ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Και φυσικά κανένας οδηγός δεν τολμούσε να παρανομήσει.
Επιστρέφουμε στην Ελλάδα. Όταν στις θέσεις για ηλεκτρικά αυτοκίνητα -το πολύ από δύο έως τέσσερις- που είναι σε κάθε σουπερ μάρκετ παρκάρουν οι «έξυπνοι» με τα συμβατικά Ι.Χ, όταν στην παρανομία δεν υπάρχει τιμωρία, όταν δεν υπάρχει σεβασμός στα σήματα, τότε οι φορτιστές δεν θα δουλεύουν. Και φυσικά ούτε οι κάτοχοι των ηλεκτρικών οχημάτων θα κάνουν τη δουλειά τους αλλά ούτε και οι εταιρίες που έχουν επενδύσει στους φορτιστές θα έχουν έσοδα.
Μήπως το κράτος πρέπει μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης να επιβάλει σε κάθε γειτονιά να υπάρχουν χώροι αποκλειστικά για ηλεκτρικά αυτοκίνητα;
Μια πρώτη κίνηση έχει γίνει από το Δήμο της Αθήνας που σε συνεργασία με εταιρία ηλεκτρικής ενέργειας με την οποία συνεργάζεται έχουν φορτιστές σε 19 σημεία και μάλιστα -προς το παρόν- με δωρεάν φόρτιση.
Ωστόσο με ημίμετρα ο στόχος της πράσινης ενέργειας και σταδιακά της μηδενικής εκπομπής ρύπων δεν επιτυγχάνεται.
Αν θέλουμε την επόμενη δεκαετία να μην υπάρχουν αυτοκίνητα με κινητήρες εσωτερικής καύσης τότε χρειαζόμαστε έργα. Όπως έχουν κάνει στην Ευρώπη. Η Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη έχει κινηθεί γρήγορα και έχει φροντίσει να γεμίσει με ηλεκτρικούς σταθμούς φόρτισης των μπαταριών στις εθνικές και επαρχιακές οδούς. Οι κάτοικοι δεν βασανίζονται να βρουν έναν σταθμό για να φορτίσουν τις μπαταρίες των αυτοκινήτων τους. Οι κυβερνήσεις τους υποστήριξαν την ιδέα της ηλεκτροκίνησης όχι με λόγια αλλά με έργα.
Πρέπει στην Ελλάδα να γεμίσουμε με ταχυφορτιστές των 35-40 λεπτών. Όχι μόνο στο εθνικό δίκτυο αλλά και στις επαρχιακές οδούς. Να μπουν ταχυφορτιστές στο δρόμο για τη Λάρισα και την Καρδίτσα. Προς τα χωριά των Ιωαννίνων και των Γρεβενών, να υπάρχουν ταχυφορτιστές ακόμη και μέχρι τα σύνορα με την Τουρκία, τη Βουλγαρία, την Κροατία, την Αλβανία.
Στη Βόρεια Ευρώπη όπου και αν κινηθείς, σε εθνική οδό η σε βουνά και απομακρυσμένα χωριά θα βρεις σταθμούς φόρτισης των μπαταριών.
Από τις ταξινομήσεις που ανακοινώνει ο ΣΕΑΑ διαπιστώνουμε ότι οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται τα ηλεκτρικά. Όχι από πλευράς τεχνολογίας αλλά από πλευράς παροχών.
Η αγορά ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου συμφέρει όταν ο ιδιοκτήτης κάνει καθημερινά λιγότερα από 100 χιλιόμετρα. Το χρησιμοποιεί δηλαδή για να πηγαίνει στη δουλειά του και για μικρές βόλτες εντός πόλης.
Έχει επιλέξει το μοντέλο που μπορεί καθημερινά να κάνει έως 150 χιλιόμετρα. Εν γνώση του δεν επιλέγει για τη χρήση που θα κάνει, αυτοκίνητο με αυτονομία 400 η 500 χιλιόμετρα. Έτσι η τιμή στην πρώτη επιλογή είναι αρκετά φθηνότερη.
Θα πρέπει να έχει γκαράζ για να έχει το δικό του Wallbox. Η φόρτιση να γίνεται με νυκτερινό ρεύμα, άρα να διανύει τα χιλιόμετρα που θέλει με την πιο φθηνή λύση.
Το θέμα αυτό το γράψαμε για να απαντήσουμε με ειλικρίνεια σε όλους αυτούς που μας ρωτούν αν είναι η κατάλληλη ώρα για να προχωρήσουν στην απόκτηση ενός ηλεκτρικού οχήματος. Την απάντηση θα την βρουν μόνοι τους.
