Το επάγγελμα του οινοποιού ελκύει όλο και περισσότερες γυναίκες στη Γερμανία, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ενώ παράλληλα λιγοστεύουν οι επιχειρήσεις με αμιγώς οικογενειακό χαρακτήρα. Πράγμα που σημαίνει πως οι γυναίκες έλκονται από τα αμπέλια, χωρίς να έχουν απαραίτητα οικογενιακή παράδοση της οινοποιεία.
Οπως μεταδίδει η Deutsche Welle, «o κλάδος της οινοποιΐας προσφέρει απίστευτες ευκαιρίες στις γυναίκες» όπως υποστηρίζει ο Στέφεν Κρίστμαν, πρόεδρος του συνδέσμου οινοπαραγωγών VDP, που εκπροσωπεί κρασιά κορυφαίας ποιότητας. Ο ίδιος κληροδοτεί στην κόρη του Σοφί, τη μεγαλύτερη από τα τέσσερα παιδιά του, το οικογενειακό οινοποιείο στην περιοχή του Παλατινάτου.
«Για τη νέα γενιά το φύλο δεν παίζει κανέναν ρόλο», λέει η 60χρονη Αντρέα Βίρσινγκ, οινοποιός από την περιοχή της Φρανκονίας, στη Βαυαρία. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα και ότι «κατά βάση, ο κλάδος της οινοποιΐας είναι εξαιρετικά συντηρητικός».
Η Βίρσινγκ είχε αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση μόνο και μόνο γιατί τα τρία αγόρια της οικογένειας δεν ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με την αμπελουργία. Σήμερα απασχολεί στο κτήμα της τέσσερις μαθητευόμενες, ηλικίας μεταξύ 17 και 40 ετών.
Ερευνα
Πρόσφατη έρευνα του Γερμανικού Ινστιτούτου Οίνου (DWI) επιβεβαιώνει ότι τα τελευταία δέκα χρόνια αυξάνεται ο αριθμός των γυναικών που εξασφαλίζουν μία θέση μαθητείας στον κλάδο της οινοποιΐας. Στην περίοδο 2014-2018 δεν ξεπερνούσαν το 22,5% του συνόλου, ενώ σήμερα φτάνουν το 30%.
«Όταν ξεκίνησα νόμιζα ότι θα ήμουν κάτι ιδιαίτερο, αλλά τελικά βλέπω πολλές γυναίκες να δουλεύουν στα αμπέλια», αναφέρει η Χάνα Νουνκέσερ. Υφίσταται κάποια διάκριση ή μειωτική συμπεριφορά; Όχι, λέει η ίδια, απλώς μερικές φορές οι άνδρες γίνονται υπερπροστατευτικοί, δεν την αφήνουν να αναλάβει χειρωνακτικές δουλειές.
Και βέβαια «μερικά αγόρια ακόμα γυρνάνε το κεφάλι και χαζεύουν, όταν βλέπουν μια γυναίκα να οδηγεί τρακτέρ…»
Ο αυξημένος αριθμός γυναικών συμβαδίζει με κάποιες άλλες, ενδιαφέρουσες τάσεις του κλάδου. Παράδειγμα: Ο αριθμός των μαθητευομένων που προέρχονται από παραδοσιακές οικογένειες αμπελουργών δεν ξεπερνά το 50%.
Σύμφωνα με τον διακεκριμένο παραγωγό Στέφεν Κρίστμαν, αυτό οφείλεται στο ότι η αμπελουργία εξελίσσεται σε ένα επάγγελμα με ακαδημαϊκό υπόβαθρο, που προϋποθέτει σοβαρές σπουδές, όχι απλώς εμπειρική γνώση.
Η αυξημένη προσέλευση μαθητευομένων προφανώς εντείνει και τον ανταγωνισμό, αλλά η έμπειρη Αντρέα Βίρσινγκ περιγράφει την κατάσταση ως εξής: «Όποιος δεν έχει πάθος γι αυτή τη δουλειά, δεν πρόκειται να τα καταφέρει. Αλλά από την άλλη πλευρά, όποιος κατέχει το αντικείμενο, δεν χρειάζεται καν να έχει δικό του αμπέλι…»
